باستان شناسان تصور می کنند که انسان ها نحوه استفاده از آتش را حدود یک میلیون سال پیش آموخته اند. زمان زیادی نگذشته بود که از شعله برای پختن غذا استفاده می شد، زیرا غذای پخته شده اغلب نه تنها خوشمزه تر از خام است، بلکه قابل هضم تر است.
آثار نشان می‌دهد که در عصر حجر، فرورفتگی‌های روی زمین که در آن تخته سنگی گذاشته شده بود، پایه آتش را تشکیل می‌داد. غذا را روی سیخ می پختند یا در گل یا برگ می پیچیدند و مستقیماً روی اخگر قرار می دادند.
اصولاً تا قرون وسطی تغییر چندانی در این روش آشپزی وجود نداشت. اجاق گاز رومیزی داتیس دیگر فقط روی زمین قرار نمی گرفت، بلکه اغلب روی پایه ها یا بلوک ها قرار می گرفت، که کمی بیشتر پسندتر بود.
با این حال، عوارض ناخوشایند مانند دود و جرقه های پرواز فعلا باقی مانده است. تنها راه فرار دود، شکاف های کوچکی در دیوارها و سقف بود که البته دوباره مقداری از گرما از بین می رفت.
از حدود قرن نهم، این اجاق به یک شومینه آجری تبدیل شد و از وسط اتاق به طاقچه دیواری منتقل شد. دود از طریق دودکش از طریق دودکش به بیرون هدایت می شد.
در ابتدا، خروجی های دود ساخته شده از چوب گسترده تر بود. بعدها، در حدود قرن سیزدهم، آنها نیز از سنگ ساخته شدند.
یکی از معایب شومینه های روباز بدون شک اتلاف انرژی بود: بخش زیادی از گرمای تولید شده از بین می رفت و مصرف چوب به همان نسبت بالا بود.
در قرن شانزدهم، برای اولین بار یک منطقه پخت و پز بسته ایجاد شد که در آن اجاق گاز از سه طرف دیواره شده و با صفحه آهنی پوشانده شده بود. گلدان ها را می توان روی دال یا مستقیماً روی آتش قرار داد.
این فناوری جدید مزایایی داشت: مصرف چوب و جرقه های پرنده مهار شد. علاوه بر این، بسته به میزان حرارت مورد نیاز، گلدان ها را می توان روی لبه یا وسط بشقاب قرار داد.
